چندي پيش Artemy Lebedev، از فعالان طراحي وب، سفري به كره شمالي داشت. او عكسهاي بسيار جالبي در جريان سفرش به اين كشور عجيب و غريب گرفته است؛ كشوري كه حقيقتا از آن اطلاعات بسيار كمي در دسترس ذهنهاي كنجكاو است…

به محض رسيدن به فرودگاه بايستي تلفن همراهتان را تحويل دهيد، هيچ سرويس رومينگي در دسترس نيست. هيچ شخصي با تلفن همراه ديده نميشود. اما استفاده از لپتاپ اشكالي ندارد، به نظر ميرسد كه كره شماليها از كارتهايي باخبر نيستند كه توانايي تبديل لپتاپ به تلفن همراه را دارد.


خبري از اينترنت نيست، تنها اينترانت وجود دارد.

وقتي كه به كره شمالي وارد ميشويد به شما يك راهنما و يك راننده اختصاص ميدهند و هميشه همراهتان هستند. شما نميتوانيد خودتان هتل را ترك كنيد. برنامه روزانه شامل ۲ تا ۳ بازديد تفريحي ميشود. در هتل ميتوانيد BBC، چندين شبكه از چين و همچنين شبكه NTV روسيه را مشاهده كنيد

نفت تقريبا وجود ندارد بنابراين بيشتر كارها دستي انجام ميشود.

در شهر روشناييها ساعت ۱۱ خاموش ميشوند. شهر در شب ترسناك است. خبري از روشنايي در خيابانها نيست.

در طول روز آسانسور براي ۱۵ دقيقه كار نميكند.

تمام «پيونگيانگ» به اين شكل است. از راهنما درباره خانههاي قديمي پرسيدم، او گفت، پيرها دوست ندارند كه به خانههاي جديد بروند، زندگي در اين خانهها را ميپسندند.

در ساحل كره شمالي، سيم خاردارهاي برقدار شده وجود دارند تا از اين طريق شهروندان كره شمالي فكر شنا كردن به سرشان نزند. و البته شما اجازه عكس گرفتن هم نداريد.

در حدود ۱۰ درصد از جمعيت در ارتش خدمت مي كنند. عبور از سربازان غيرممكن است.

در نزديكي مرز دو كره، جاده براي مقابله با هجوم دشمن آماده است. مكعبهاي بزرگ براي اين است كه با افتادن به جاده، تانكهاي دشمن را به تله بياندازند.

تنها تبليغات در كره شمالي، تبليغاتي براي يك ماشين است (ساخته شده با همكاري كره جنوبي) كه آن را تنها در پايتخت خواهيد ديد.

هر شهروند در كره شمالي، نشاني از «كيم ايل سونگ» بر سينهي خود دارد؛ به جز كودكان و خدمتكاران كه احتمالا اين نشان به دليل پوشيدن لباس كار مخفي شده است.
شما نميتوانيد اين نشان را خريداري كنيد.

همانطور كه گفته شد، شما نميتوانيد آزادانه در كره شمالي حركت كنيد. همه جا ايست بازرسي وجود دارد. وقتي كه ماشين از ايست بازرسي عبور ميكند، راننده چراغ ميزند. احتمالا به اين معنا است كه فردي خارجي در حال عبور است.

ورودي مترو فرسوده به نظر ميرسد.

نوشتهايي وجود دارد كه معنايش مي شود: «كيم جونگ ايل» – خورشيد قرن ۲۱ ام!

ترنها از ۴ واگن ساخته شدهاند. دربها با دست باز شده و خودكار بسته ميشوند.

ويژگي شهرها، نبود ماشين است. همه پياده مسير را طي ميكنند، گاهي اوقات از تراموا و اتوبوسها استفاده ميكنند. دوچرخه ناياب و گرانقيمت است.

روند ساخت هتلي نيز از ۱۹۹۱ متوقف شده است. توصيه شد كه از نزديك عكسي گرفته نشود، البته…

البته اشكالي ندارد كه از فاصلهي دور اين كار را انجام دهيم!

كرهايها عادت دارند در هنگام راه رفتن، دستهايشان را در پشت محكم كنند. به ندرت مردان لباسهاي روشن ميپوشند.

تمام خارجيها را به تماشاي پارك اصلي ميبرند. محليها اجازه ورود ندارند!

اما برخي از قوانين عجيب:


سكونت مادام العمر در يك محل مگر با اجازه حكومتي!
با وجود اينكه طبيعت كرهشمالي بسيار زيبا و دلانگيز است و تنوع آب و هوايي شگفتانگيزي دارد اما مردم اين كشور در هر نقطه از اين سرزمين كه روزگار ميگذرانند بايد تا آخر عمر همانجا بمانند و حق خروج از منطقه محل سكونت خود را ندارند و اگر زماني هواي سفر به سرشان بزند يا بخواهند براي كاري از روستا يا شهر خود خارج شوند، حتما بايد اجازه حكومتي داشته باشند، در غير اين صورت قانون را شكستهاند و مجازات خواهند شد.


بيدار شدن رأس ساعت شش با صداي شيپور!
قوانين حاكم بر كرهشمالي تمامي جوانب زندگي مردم را تحت كنترل قرارداده و بر تمامي بخشهاي زندگيشان به نوعي تاثير گذاشته است. تقريبا ۵۰ سال است كه مردم كرهشمالي صبحها با نواختن صداي شيپوري كه راس ساعت شش به صدا درميآيد و از طريق بلندگو در تمام مناطق پخش ميشود از خواب بيدار ميشوند.


برنامه هاي اجباري قبل از آغاز فعاليت هاي روزانه!
آنها موظف هستند پيش از شروع كار روزانه، در مقابل مجسمه كيم ايل جونگ و پدر او اداي احترام كرده و سر تعظيم فرود آورند. همه مردم كرهشمالي موظف هستند با لباسهاي رسمي خاص از منزل خارج شوند يا علامت مخصوصي روي لباس داشته باشند تا وزارت اطلاعات و امنيت اين كشور از اينكه چه افرادي در حال عبور و مرور هستند، آگاهي كامل داشته باشد؛ البته كار به همينجا ختم نميشود و آنها بايد پس از رسيدن به محل كار ده دقيقهاي را هم بايد وقت بگذارند و به سخنرانيهاي مافوق خود گوش دهند و پس از آن پنج دقيقه عليه دشمنانشان شعار بدهند. پس از انجام تمامي اين كارها تازه نوبت آغاز فعاليت روزانه ميشود و آنها ميتوانند كار خود را شروع كنند.


خدمت سربازي؛ ده سال!
در پيونگ يانگ، پايتخت كرهشمالي، هر دو ساعت يكبار از بلندگوهايي كه صداي بسيار قوياي دارند در گوشهگوشه شهر مارش نظامي پخش ميشود تا قدرت ژنرالهاي اين كشور به رخ همه كشيده شود. آنها بنا بر عادتي ديرينه كيم جونگ ايل، رهبر كشور خود را ژنرال صدا ميزنند؛ البته دادن چنين لقبي به او چندان هم بيراه نيست چراكه خدمت سربازي اجباري در اين كشور گاهي به ده سال هم ميرسد.


عدم حق استفاده از خودرو براي رفتن به محل كار!
مردم اين كشور براي رفتن به محل كار خود حق استفاده از خودرو را ندارند و معمولا با دوچرخه رفتوآمد ميكنند. استفاده از خودرو تنها مختص به بالا رتبههاي نظامي اين كشور است.


هيچ خانوادهاي حق خواب ديدن ندارد!
پس از پايان كار و فعاليت روزانه، شبها ساعت نه در سراسر كرهشمالي خاموشي زده ميشود و به اين ترتيب مردم خود را براي يك روز كاري ديگر آماده ميكنند. نكته عجيب ديگر اين است كه در كرهشمالي هيچ خانوادهاي حق خواب ديدن ندارد و اگر پدر و مادري صبح از خواب بيدار بشوند و خوابي را كه شب قبل ديدهاند تعريف كنند، فرزند آنها موظف است تا علاوه بر خوابي كه والدينش ديدهاند خواب خود را هم به نماينده وزارت اطلاعات و امنيت كشور كه در كلاسشان حضور دارد، گزارش دهد.


عدم استقلال رسانه ها!
در كرهشمالي هيچ رسانه خصوصي ديده نميشود و ۱۲ روزنامه و ۲۰ نشريه موجود در اين كشور كاملا تحت نظر دولت هستند و بيآنكه خبرنگاري وظيفه تهيه گزارشها را برعهده داشته باشد، مطالب آنها را خبرهايي تشكيل ميدهد كه هر روز از وزارت اطلاعات و امنيت دريافت و دقيقا همان اطلاعات بدون كوچكترين تغييري منتشر ميشود؛ در تمام رسانههاي كرهشمالي، انتشار هرگونه خبر ناخوشايند در مورد كرهشمالي در همه زمينهها از سياسي و اجتماعي گرفته تا اقتصادي و فرهنگي به شدت ممنوع است.


باوجود قحطي و گرسنگي، عدم پذيرش كمكهاي غذايي ديگر كشورها!
با توجه به اينكه دولت مسؤول آذوقهرساني و تهيه مواد لازم به صورت كوپني در كرهشمالي است، درآمد ماهانه مردم بسيار ناچيز است؛ در بيشتر موارد هم نه كمكهاي دولت و نه درآمد مردم كفاف مايحتاج و نيازهاي اوليه آنها را نميدهد و فقر و قحطي بر بسياري از خانوادههاي اين كشور حاكم شده و سالانه چندين هزار نفر از آنها به دليل گرسنگي جان ميدهند.
دولت كرهشمالي با وجود نيازهاي شديدي كه به كمكهاي غذايي ديگر كشورها دارد اما به خاطر اينكه معتقد است اين غذاها روي طرز فكر مردم اثرات سوء دارد و براي اينكه از آلودگي فرهنگي كه نتيجه مصرف اين غذاهاست در امان بماند، از پذيرفتن آن سر باز ميزند. شدت قحطي و گرسنگي در اين كشور به حدي است كه سازمان تغذيه جهاني وابسته به سازمان ملل در اينباره به شدت هشدار داده است.


ممنوعيت ورود هرگونه خبرنگار و عكاس به كره شمالي!
مسؤولان اين كشور نهتنها از پذيرفتن هرگونه كمك امتناع ميكنند بلكه ورود هرگونه خبرنگار و عكاس را هم به كرهشمالي ممنوع كردهاند؛ البته نهتنها ورود اصحاب رسانه به اين كشور ممنوع است


مرگ و تيرباران سرنوشت شهروندان تماس گيرنده با تلفن به خارج!
خروج شهروندان كرهاي هم از كشورشان به شدت كنترل ميشود و اگر شخصي بخواهد به دنياي بيرون از كره قدم بگذارد به عنوان عامل دشمن دستگير ميشود؛ اين قانون آنقدر سختگيرانه در اين كشور به اجرا درميآيد كه اگر فردي حتي از طريق تلفن با خارج از كشور تماس برقرار كند، ممكن است سرنوشتي جز مرگ و تيرباران در انتظارش نباشد؛ به عنوان مثال در ماه مارس امسال يك شهروند كرهشمالي كه در يكي از شركتهاي نظامي كرهشمالي مشغول به كار بود با تلفن همراه خود با يكي از دوستانش كه در سال ۲۰۰۱ به سئول پايتخت كرهجنوبي گريخته بود، تماس گرفت و در مورد قيمت برنج و شرايط زندگي در كرهشمالي با او صحبت كرد؛ اين كار او از طرف دولت تخطي از قوانين تلقي شد و در نتيجه حكمي جز اعدام براي او صادر نشد. اين درحالي است كه مدتي بعد خبرگزاري يونهاپ، مرگ فرد خاطي به نام جونگ را تاييد كرد و گفت اين شهروند اولين فرد در كرهشمالي است كه به دليل تماس با خارج از كشور اعدام شده، اما جزئيات بيشتري از اين ماجرا منتشر نكرد.
در كرهشمالي فقط يك شركت مخابراتي تلفن همراه كه منطقه پايتخت، پيونگ يانگ، را پوشش ميدهد مشغول به فعاليت است. مشتركان اين شركت مخابراتي حق استفاده از خدمات اين شركت براي تماس با خارج را ندارند. در نتيجه بسياري از شهروندان كرهشمالي براي تماس با بستگان و اقوام خود كه در خارج از اين كشور زندگي ميكنند از تلفنهاي همراهي كه به طور غيرقانوني از چين به كرهشمالي وارد شدهاند، استفاده ميكنند.


شرط ازدواج؛ رضايت وزارت اطلاعات آري، رضايت خانواده خير!
اگر پسر و دختري در كرهشمالي قصد ازدواج با يكديگر را داشته باشند، رضايت خانواده آنها هيچ نقشي در اين ازدواج ندارد بلكه اين وزارت اطلاعات و امنيت اين كشور است كه صلاحيت ازدواج اين دو نفر را صادر ميكند. به اين ترتيب كه هم پسر و هم دختر بايد يك گزارش كامل از نحوه آشنايي، ميزان علاقه، علت آشنايي و … را به وزارت امنيت ارائه بدهند. پس از اين مرحله و بررسيهاي لازم و شناسايي تمامي اقوام دختر و پسر براي آنها قرار مصاحبه صادر ميشود و پس از حضور دختر و پسر و پاسخ دادن به سوالهاي خاص اگر مورد مشكوكي ديده نشود، اجازه ازدواج آنها صادر ميشود.


با تمام اين تفاسير مردم كرهشمالي از زندگي خود ناراضي نيستند و معتقدند خوشبختترين انسانهاي روي زمين هستند.